ناصر الدین شاه قاجار

ناصرالدین، فرزند محمد شاه قاجار و مهد علیا دختر امیرمحمدقاسم‏‌خان قاجار قوانلو (پسر سلیمان‏خان اعتضادالدوله) از همسرش بیگم‌‏جان‏‌خانم دختر فتحعلی شاه قاجار و بدرجهان‌‏خانم. در روز ششم صفر سال ۱۲۴۷ هجری قمری در دهکدهٔ کهنمیر از توابع تبریز متولد شد. .در دوران خردسالی و نوجوانی ناصرالدین‏‌ شاه، کشاکش و اختلاف دائمی مهدعلیا و محمد شاه سایه انداخته است. به‏ دلیل این روابط تیره، برخورد محمد شاه با فرزندش سرد و بی‏‌محبت بود. باوجود چنین روابطی، در سال ۱۲۵۱ هجری قمری و پس از درگذشت پسر بزرگ محمد شاه، او ناگزیر تصمیم به انتصاب ناصرالدین به مقام ولیعهدی گرفت.

سال بعد، نیکلای اول در ایروان با ولیعهد ایران ملاقات کرد. خبر درگذشت پدرش محمدشاه را در سال ۱۲۲۸ هجری شمسی هنگامی که در تبریز بود شنید، سپس به یاری امیرکبیر به پادشاهی رسید و بر تخت طاووس نشست که البته پس از مدتی حکم اعدام امیرکبیر را در حالت مستی امضا نمود. ناصرالدین شاه برای حفظ مناطق شرقی ایران، به‌ویژه منطقهٔ هرات کوشش کرد ولی پس از تهدید و حملهٔ بریتانیا به بوشهر ناچار به توقف این فعالیت‌ها شد.  ناصرالدین شاه در ۱۴ شوال ۱۲۶۴ بر تخت نشست و از آن پس تا زمان مرگش در جمعه ۱۷ ذی‌القعدهٔ ۱۳۱۳ شاه ایران بود.

در سال (1294 هـ.ق) در ایران ضراب‌خانه به سبک جدید تأسیس شد. این سال که مصادف با سی‌امین سال سلطنت ناصرالدین شاه بود، قران جدیدی با عیار نود درصد ضرب شد، که با فرانک برابر بود. این قران که در زمان امین‌السلطان ضرب شد به قران‌های امین‌السلطانی مشهور بود. تأسیس ضراب‌خانه سبب شد تا شکل و وزن سکه‌ها یکسان شود. سکه‌های طلا ده تومانی، دو تومانی، یک تومانی، پنج‌ هزاری، دو هزاری؛ سکه‌های نقره، پنج هزار دیناری، دو هزار دیناری، یک هزار دیناری، ده شاهی، پنج شاهی، سه شاهی یا شاهی سفید و پول سیاه، صد دیناری، یک شاهی و نیم شاهی بود.