شاه طهماسب دوم

دوره  شاه  طهماسب  دوم (1135- 1144 هجری قمری/ 1722 – 1731 میلادی)

او پسر بزرگ شاه سلطان حسين است كه سمت وليعهدي پدر را داشت و هنگام محاصره اصفهان به دست افغان ها خود را به قزوين رساند و چون خبر كشته شدن پدرش را به دست اشرف افغان شنيد، در اين شهر جلوس كرد و او از تاريخ اول ماه ربيع الاول 1145 عنوان پادشاهي يافت. در اين تاريخ نادر او را معزول كرد و پسرش عباس ميرزا را به نام و عنوان "شاه عباس سوم" پادشاه خواند و شاه طهماسب را در شهر مشهد به زندان انداخت . در اوايل سال 1152 چون خبر كشته شدن نادر در هند به غلط در ايران شايع شد، رضا قلي ميرزا از بيم آنكه مبادا مردم به طرفداري از صفويه قيام كنند، به قتل شاه طهماسب دوم كه در آن روزها در سبزوار اقامت داشت، امر داد و او و دو پسرش شاه عباس سوم و سليمان ميرزا به اين ترتيب به قتل رسيدند. جسد شاه طهماسب دوم را در مشهد مدفون ساختند و پس از مدتي نعش او را از مشهد به قم برده و در جنب قبر پدر و جدش به خاك سپردند.

پس از تصرف اصفهان و کشته  شدن شاه سلطان حسین به دست اشرف  افغان پسر وی، طهماسب، که بر مناطق شمال، غرب و شمال غرب ایران تسلط داشت، در قزوین برتخت سلطنت نشست و اقدام به ضرب سکه کرد. بر روی کلیۀ این سکه ها، نوشته ی "لا اله الا الله محمد رسول الله علی ولی الله" و نام دوازده امام نقش  بسته و در پشت آنها از چهار نوع شعر یا عبارت با ذکر نام مکان ضرب استفاده  شده  است. نمونه ای از این سکه ها عباسی و از جنس نقره است و درپشت، آن شعر "به گیتی سکۀ صاحبقرانی زد از توفیق حق طهماسب ثانی" و مکان ضرب نقش  شده است. سکۀ دیگری از جنس مس مربوط به این دوران که در1140 هجری قمری ضرب  شده و دارای 88.8 گرم وزن و 17 میلی متر قطر است. بر  روی سکه، نقش شیری به همراه خورشید و در پشت آن، نوشته "فلوس" به چشم می خورد.